In mijn periode van verdrietverwerking heb ik regelmatig mijn gevoel van mij afgeschreven. Dat luchtte op. Het hielp mij in mijn rouwproces. En nog steeds vraagt het litteken op mijn hart om aandacht. Dus ik blijf schrijven. Ik deel hier mijn verhaaltjes. Niet alles is van mijzelf. Je leest ook teksten die mij inspireren.
Na 8 jaar is de wond een litteken
21 september. De zon schijnt volop. Net als 8 jaar geleden. Toen gebeurde dat vreselijke en was Aad er niet meer, zo van de een op andere dag. Ik kan het nu na 8 jaar met droge ogen vertellen.
Het is anders dit jaar. De grote wond op mijn hart is een litteken geworden. En het grote verdriet voelt niet meer zo zwaar. Het is een berusting geworden.
Elke dag is er wel een moment dat ik aan Aad denk. Is het niet via zijn prachtige kinderen die we samen kregen, dan is het wel de familie en vrienden die hem nog steeds regelmatig noemen. En ik ondervind het allemaal met een glimlach. Ook al zijn er flinke hobbels te nemen in het leven, het is de moeite waard om de slingers te blijven ophangen.
Ik weet zeker dat Aad trots op ons is en dat stemt mij vrolijk, ook vandaag.
Impactvolle ervaringen in je leven vragen om (h)erkenning en liefdevolle aandacht met als doel om wat er is gebeurd echt aan te kijken, te doorvoelen, te accepteren en vervolgens opnieuw te integreren in je levensverhaal.