In mijn periode van verdrietverwerking heb ik regelmatig mijn gevoel van mij afgeschreven. Dat luchtte op. Het hielp mij in mijn rouwproces. En nog steeds vraagt het litteken op mijn hart om aandacht. Dus ik blijf schrijven. Ik deel hier mijn verhaaltjes. Niet alles is van mijzelf. Je leest ook teksten die mij inspireren.
Bewust zijn van de natuur ontspant
Wat me opviel op straat, toen ik net in Amsterdam woonde, dat zoveel mensen in zichzelf praatten.
Voornamelijk jonge mensen. Tot ik de kleine witte knopjes in hun oren zag, verscholen onder het haar of een muts.
Ze spraken tegen iemand die verbonden was met hun telefoon! Bijzonder zeg om zo in de openlucht hele verhalen op te hangen die anderen kunnen mee luisteren.
Hoe meer ik er op ging letten des te meer mensen ik het zag doen.
De opvallendsten waren degenen die allerlei handgebaren maakten bij het telefoongesprek. Onbewust van hun omgeving kakelden ze maar door. Haha hilarisch.
Ik kan er om lachen, maar eigenlijk is het treurig. Zonder dat deze mensen het in de gaten hebben staan ze de hele tijd aan. Dat gaat ze een keer bezuren.
Juist het buitenzijn is een mooi moment om jezelf vrij te maken van gedachten of meningen.
Even stil te zijn van binnen, te voelen hoe het met je is. En om te verwonderen wat de natuur je laat zien. We staan aan het begin van de lente. Kijk eens wat vaker bewust om je heen en observeer, zonder afleiding, in stilte.
Als ik lopend met de telefoon aan mijn oor langs deze boom was gelopen had ik nooit opgemerkt hoe prachtig dit bloemetje lonkt naar de zon en het vliegje daar ook van geniet.
Impactvolle ervaringen in je leven vragen om (h)erkenning en liefdevolle aandacht met als doel om wat er is gebeurd echt aan te kijken, te doorvoelen, te accepteren en vervolgens opnieuw te integreren in je levensverhaal.