Jaren van de Olifant

Willy Linthout

Door een artikel in de NRC kwam dit boek mij toe. Het intrigeerde mij dat er een striproman bestond over het rouwproces van een overleden dierbare. Ik was zeer benieuwd hoe striptekenaar Willy Linthout zo’n moeilijk onderwerp had uitgebeeld.

In 2004 overleed zijn zoon door zelfdoding. Het leven van Linthout stond op zijn kop en hij zocht houvast. Die vond hij terug tijdens het maken van deze striproman, het bracht hem dagelijkse structuur. Voor hem was het fijn om zich te uiten via zijn strip. Hij heeft het puur vanuit zijn gevoel gemaakt. En dat merk je. Ik herkende zóveel in de fases van rouw, die hij doorliep, bij mezelf.

Uitgebreide editie

Na meer dan 10 jaar heeft Linthout de laatste 2 hoofdstukken toegevoegd en daarom is er een nieuwe editie uitgebracht. De titel is veranderd van Het jaar van de Olifant naar Jaren van de Olifant.

Humor

De titel is best gek. Maar als je het boek leest snap je waar die vandaan komt. Heel geinig. Soms zit je tijdens het lezen te lachen, ondanks het wrange verhaal. Ook dat herken ik, want alleen jij, die in de misère zit, kan grappen maken over je eigen situatie. En dat heb je nodig om vooruit te komen.

Aanvullend interview

Achterin de definitieve en uitgebreide editie staat een interview van Wouter Porteman met Willy Linthout en zijn therapeut Isabelle Demets. Ik las dit pas een paar weken nadat ik het boek had uitgelezen. Direct aansluitend vond ik het iets te veel. Maar wat een ontzettend mooie aanvulling is dit interview. Veel vragen die Porteman stelt had ik ook in mijn hoofd.

Therapie

Op de vraag waarom de therapeut aanwezig is bij dit interview antwoordt Linthout : “Dat is toch evident! Door mijn behandeling en het verhaal. Jaren van de Olifant breekt een lans voor therapie. Als ik wil dat de mensen één ding onthouden van dit hele interview, is dat therapie nodig is. Als je iets voorhebt, zoek dan alsjeblieft hulp.”