“U bent toch Thomas’ liefmoeder?” werd mij gevraagd door een huisgenoot van mijn middelste bonuszoon, terwijl ik zijn 22e verjaardagsfeest betrad. Liefmoeder? Had ik dat goed gehoord? “Eh…” verward was ik sprakeloos. Mijn partner sprong bij. “Nee, zij is niet Thomas’ moeder, maar ik ben zeker zijn vader.” Ook hij had het misverstaan.
Het is echt bijzonder wat mij gebeurde…
Ik heb wel eens van die dagen dat ik in mijn hoofd in gesprek ben met mijn lief die is heengegaan. De aanleiding is meestal een hulpvraag of een herinnering die me plotseling te binnen schiet. En als ik een binnenpretje heb dan zeg ik tegen de hemel: “Zie jij dat ook?”, wetende dat hij zou mee grinniken.
Soms lukt het niet om te huilen, maar je voelt aan je hele lijf dat het je zal opluchten als je er wel aan toegeeft. Zoek dan naar muziek die je helpt je verdriet te verwoorden. De tranen komen dan vanzelf.
Rouwen doe je niet alleen bij een overlijden. Ook voor, na of tijdens een scheiding (verlies van een gezamenlijk leven), ontslag (verlies van je baan en ook collega’s), pensionering (verlies van je werkend bestaan) en ziekte (verlies van vertrouwen in je lichaam) heb je tijd en aandacht nodig om het verlies te verwerken.
Tijdens mijn werk als secretaressecoach ontmoette ik regelmatig mensen die makkelijk op het niveau konden werken die de manager wenste. Er was echter iets anders dat hen tegenhield.
21 september. De zon schijnt volop. Net als 8 jaar geleden. Toen gebeurde dat vreselijke en was Aad er niet meer, zo van de een op andere dag. Ik kan het nu na 8 jaar met droge ogen vertellen.