Het is echt bijzonder wat mij gebeurde…
Ik heb wel eens van die dagen dat ik in mijn hoofd in gesprek ben met mijn lief die is heengegaan. De aanleiding is meestal een hulpvraag of een herinnering die me plotseling te binnen schiet. En als ik een binnenpretje heb dan zeg ik tegen de hemel: “Zie jij dat ook?”, wetende dat hij zou mee grinniken.
Soms lukt het niet om te huilen, maar je voelt aan je hele lijf dat het je zal opluchten als je er wel aan toegeeft. Zoek dan naar muziek die je helpt je verdriet te verwoorden. De tranen komen dan vanzelf.
“Hier wil ik mijn persoonlijke verhaal delen over hoe een bedrijfsfaillissement en een echtscheiding mijn leven compleet op zijn kop zette.
Het verdriet om het faillissement en de scheiding kwam er pas jaren later uit. Ik dacht dat ik alles goed had verwerkt, maar in werkelijkheid had ik mijn emoties onderdrukt en genegeerd. Ik was zo gefocust op het overleven en het opnieuw opbouwen van mijn leven dat ik geen ruimte had om te rouwen om wat ik had verloren. Maar dat betekende niet dat het verdriet weg was. Het bleef zich opstapelen in mijn onderbewustzijn, totdat het te veel werd om te dragen.”
Het kan je zomaar overkomen dat een intens verdrietig gevoel je overvalt. Je weet niet waarom het nu opeens gebeurt. Het slaat je lam. Doelloos is je dag. Niets komt meer uit je handen. Het enige wat je kan doen is er aan toegeven.
De natuur kan je troost bieden. Door de kleuren, de structuur maar vooral door de puurheid. Het geeft rust en brengt je in het hier en nu.
Rouwen doe je niet alleen bij een overlijden. Ook voor, na of tijdens een scheiding (verlies van een gezamenlijk leven), ontslag (verlies van je baan en ook collega’s), pensionering (verlies van je werkend bestaan) en ziekte (verlies van vertrouwen in je lichaam) heb je tijd en aandacht nodig om het verlies te verwerken.
Wat me opviel op straat, toen ik net in Amsterdam woonde, dat zoveel mensen in zichzelf praatten. Voornamelijk jonge mensen. Tot ik de kleine witte knopjes in hun oren zag, verscholen onder het haar of een muts…
Je gaat er niet aan dood. Zoals bij een kogel door je hart of bij een botsing. Dat zou wel moeten als iemand je trouw heeft gezworen en zegt dat hij nooit van je gehouden heeft. Dan zou je op slag dood moeten zijn.
Als de kinderen het huis uit zijn dan kijk je uit naar de momenten dat er reden is voor hen om naar huis te komen.
Zo zijn de kerstdagen en de viering van het nieuwe jaar uitgelezen momenten.
Tijdens mijn werk als secretaressecoach ontmoette ik regelmatig mensen die makkelijk op het niveau konden werken die de manager wenste. Er was echter iets anders dat hen tegenhield.