In de tijd dat ikzelf een groot verdriet met mij meedroeg heb ik tijdens wandelingen veel foto’s gemaakt. Pas later bleek dat ik onbewust de verschillende fases van rouw had gefotografeerd. Bij het bekijken van de foto’s popten vanzelf de teksten op die erbij hoorden. En zo ontstond er een boekje. Een Troostboekje voor jou…
Het is echt bijzonder wat mij gebeurde…
Ik heb wel eens van die dagen dat ik in mijn hoofd in gesprek ben met mijn lief die is heengegaan. De aanleiding is meestal een hulpvraag of een herinnering die me plotseling te binnen schiet. En als ik een binnenpretje heb dan zeg ik tegen de hemel: “Zie jij dat ook?”, wetende dat hij zou mee grinniken.
Soms lukt het niet om te huilen, maar je voelt aan je hele lijf dat het je zal opluchten als je er wel aan toegeeft. Zoek dan naar muziek die je helpt je verdriet te verwoorden. De tranen komen dan vanzelf.
“Hier wil ik mijn persoonlijke verhaal delen over hoe een bedrijfsfaillissement en een echtscheiding mijn leven compleet op zijn kop zette.
Het verdriet om het faillissement en de scheiding kwam er pas jaren later uit. Ik dacht dat ik alles goed had verwerkt, maar in werkelijkheid had ik mijn emoties onderdrukt en genegeerd. Ik was zo gefocust op het overleven en het opnieuw opbouwen van mijn leven dat ik geen ruimte had om te rouwen om wat ik had verloren. Maar dat betekende niet dat het verdriet weg was. Het bleef zich opstapelen in mijn onderbewustzijn, totdat het te veel werd om te dragen.”
Het kan je zomaar overkomen dat een intens verdrietig gevoel je overvalt. Je weet niet waarom het nu opeens gebeurt. Het slaat je lam. Doelloos is je dag. Niets komt meer uit je handen. Het enige wat je kan doen is er aan toegeven.
De natuur kan je troost bieden. Door de kleuren, de structuur maar vooral door de puurheid. Het geeft rust en brengt je in het hier en nu.
Rouwen doe je niet alleen bij een overlijden. Ook voor, na of tijdens een scheiding (verlies van een gezamenlijk leven), ontslag (verlies van je baan en ook collega’s), pensionering (verlies van je werkend bestaan) en ziekte (verlies van vertrouwen in je lichaam) heb je tijd en aandacht nodig om het verlies te verwerken.
Wat me opviel op straat, toen ik net in Amsterdam woonde, dat zoveel mensen in zichzelf praatten. Voornamelijk jonge mensen. Tot ik de kleine witte knopjes in hun oren zag, verscholen onder het haar of een muts…
In mijn periode van verdrietverwerking heb ik veel boeken gelezen. Het hielp mij in mijn rouwproces. En ik lees nog steeds om aandacht te geven aan het litteken op mijn hart. Ik deel hier de boeken die mij geïnspireerd hebben. Jaren van de Olifant Willy Linthout Door een artikel in de NRC kwam dit boek…
Je gaat er niet aan dood. Zoals bij een kogel door je hart of bij een botsing. Dat zou wel moeten als iemand je trouw heeft gezworen en zegt dat hij nooit van je gehouden heeft. Dan zou je op slag dood moeten zijn.